Ribadeo
Ben de Interese Cultural
PATRIMONIO CIVIL
A zona vella da vila conserva todo o seu antigo sabor e merece a súa catalogación como Ben de Interese Cultural e Conxunto Histórico Artístico.
Nas súas fermosas rúas concéntranse unha mestura de conxuntos arquitectónicos entre os que se atopan casas populares de artesáns e mariñeiros xunto con outros edificios de maior rango que testemuñan o pasado florecente da vila. En moitas delas a fidalguía ribadense fixo un amplo uso dos brasóns, escudos que mostraban a súa liñaxe de ascendencia, colocándoos como elementos identificadores e ornamentais nas súas residencias e vivendas.
Froito da frenética actividade comercial da época e do establecemento de destacados comerciantes nos séculos XVIII e XIX, impulsouse a construción de novas vivendas por parte desta emerxente e poderosa clase social contribuíndo á transformación da vila, das súas infraestruturas, rúas e arquitectura.
Nas rúas da zona vella de Ribadeo aínda se conservan exemplos destas grandes casas, entre as que destaca a coñecida como Casa de Abaixo ou o Pazo de Ibáñez, hoxe sede do concello. Moitas delas caracterízanse polos peculiares miradoiros de cristal construídos nos cumes dos tellados para avistar a chegada dos barcos, os gurugús..
Con todo, se hai algún momento na historia deste municipio que deixou unha forte pegada no Ribadeo actual, este é o de finais do século XIX e inicios do XX, unha época marcada pola emigración a América e o seu retorno. Da man dos Indianos, Ribadeo viviu unha época de auxe económico, social e urbanístico.
Os indianos trouxeron unha arquitectura cosmopolita que se inseriu de forma rechamante entre as casas tradicionais, para simbolizar o triunfo e o éxito conseguido fóra.
Hoxe Ribadeo conta cun importantísimo legado indiano que vai dende máis de medio centenar de casas e múltiples escolas ata un cemiterio, unha praza para o mercado, unha traída de augas e a Granxa Escola Agrícola Pedro Murias
No interior do municipio atopamos importantes pazos, casas solariegas de carácter señorial, que teñen no Pazo de Cedofeita construído entre finais do século XV e comezos do XVI por Lope García de Cedofeita, ou no Pazo de Quinta Longa (Vilausende) dous magníficos exemplos.
