Praia das Catedrais
As poderosas augas do mar Cantábrico labraron, ao paso dos séculos, o que hoxe se antolla como capricho da natureza. Con formas imposibles, as rochas da praia das Catedrais sorprenden porque se asemellan máis a un decorado minuciosamente trazado, que a unha sucesión de grutas, pasadizos e arcos, converténdose nunha das praias máis bonitas do mundo.
O seu topónimo orixinal, Praia de Augasantas, débese, probablemente, á antiga presenza dun manancial de augas medicinais con propiedades milagrosas.
Esta contorna natural está constituída por cuarcitas e lousas, rochas orixinadas fai aproximadamente 500 millóns de anos atrás nas costas do hemisferio Sur.
Esta base rochosa soportou ao longo do tempo a acción dos movementos tectónicos, das sucesivas fases de inundación e retirada do mar, e a actuación dos axentes erosivos terrestres, dando lugar todo iso á singular planicie que hoxe contemplamos esborrallándose sobre o Cantábrico. Esta superficie coñécese como a rasa costeira e esténdese desde Burela ata San Vicente de la Barquera.
A presenza deste singular monumento natural, débese á combinación entre as distintas fracturas que mostran os estratos rochosos e a súa orientación, o que ofrece unha particular debilidade fronte aos constantes embates do mar, dando lugar a este modelado do cantil tan característico.
Declarada Monumento Natural no 2005, é ademais unha das ZEC (Zona de Especial Conservación) da Rede Natura 2000, Zona de Especial Protección dos Valores Naturais, así como tamén Reserva da Biosfera dende o 2007.
Na ZEC “As Catedrais” foron identificados un total de vinte e un tipos de hábitats naturais, dos que seis son prioritarios. Entre eles cabe destacar pola súa importancia as urceiras húmidas atlánticas de Ericaciliaris e Ericatertralix e as urceiras secas atlánticas costeiras de Erica Vagans.
