Patrimonio
Etnográfico
OS HÓRREOS
Esta construción, tamén coñecida como cabazo, celeiro ou espigueiro, é unha das máximas expresións da arquitectura popular galega. A altura da súa estrutura foi deseñada para impedir o acceso dos ratos e o paso da humidade. A través das fendas das súas paredes entra o aire que necesita o gran (de millo, trigo…) para a súa ventilación e boa conservación.
Na zona de Ribadeo distínguense maioritariamente dous tipos: os de lados de pedra e os de lados de madeira.
OS MUÍÑOS
Os muíños son unha peza patrimonial moi abundante dentro da arquitectura popular galega. Esta construción estaba destinada a moer cereais, especialmente trigo e millo, para obter fariña coa que poder elaborar alimentos ou dar para comer ó gando. Pola súa xeografía, Ribadeo posúe estas características que lle permiten contar con muíños de río, muíños de vento e muíños de mareas.
Destaca especialmente o coñecido muíño das Aceas. Trátase dun muíño de mar sito na enseada do mesmo nome, na parroquia de Ove. Aínda que non hai documentación que o acredite, a súa antigüidade dátase entre os cincocentos e os seiscentos anos. Consiste nun muro de contención do mar, que non pecha por completo a enseada, e o propio muíño.
O CARGADOIRO
Pola súa singularidade, destaca o Parque etnográfico do Cargadoiro. Este parque etnográfico alberga hoxe os restos dun antigo cargadoiro de mercadorías, un punto de descarga do tren. Trátase dunha pasarela que servía de cargadoiro nun complexo mineiro industrial baseado na extracción de ferro. Coa axuda dun guindastre traspasábase a carga do tren ós barcos que se atopaban debaixo, facilitando así o comercio con barcos de gran calado, ó evitarlles ter que entrar na ría e depender das subidas e baixadas das mareas.
O mineral era transportado por ferrocarril ata este lugar a través dunha liña ferroviaria duns 32 km de longo, que a comezos do século XX conectaba Ribadeo cos fornos da zona mineira de Vilaoudriz, na Pontenova.
